Powrót
15 wskazówek jak rozmawiać z pacjentem po udarze
Życie po udarze to nowe życie, w którym zmienia się niemalże wszystko, zarówno w codziennym życiu pacjenta, jak i opiekuna. Pierwsze miesiące mogą wiązać się z poczuciem bezsilności, gniewu, złości. Zdarza się, że wyzwanie może stanowić sama rozmowa, która zamiast dawać wsparcie, wywołuje stres i złość. Mamy nadzieję, że przygotowany poradnik, pomoże rozpocząć świadomą, motywującą do działania rozmowę.
Jak rozmawiać?
- Zrozumienie osoby chorej to podstawa Waszej relacji.
- Wzajemna akceptacja – mimo trudności wynikających z choroby – może pomóc Wam przejść przez ten trudny czas.
- Ważne, by szanować uczucia bliskiej osoby, dać jej przestrzeń na emocje, które odczuwa. Dlatego tak ważne jest, by spróbować powstrzymać się od dawania rad i narzucania swojej perspektywy.
- Czasami wystarczy okazać zrozumienie, by uczynić rzeczywistość łatwiejszą do zniesienia. Na przykład przy pokonywaniu barier i ograniczeń wynikających z następstw udaru.
- Trudno jest dbać o siebie, gdy ktoś wytyka brak działania. Chorzy mogą poczuć się wtedy oskarżani, nierozumiani i zdemotywowani.
- Dużo łatwiej skoncentrować się na dążeniu do poprawy zdrowia, kiedy ktoś wspiera i z życzliwością przypomina o zaleceniach.
- Pozwól chorej osobie dokonywać własnych wyborów. Poczucie sprawczości może dodatkowo zmotywować chorego w rekonwalescencji. Wspieraj ją w regularnym przestrzeganiu zaleceń i kontynuowaniu leczenia.
- Mów osobie chorej otwarcie o tym, czego potrzebujesz. Wskaż wprost, w czym może Ci pomóc. Włączaj ją w codzienne czynności i obowiązki. Nie zniechęcaj się tempem pracy.
- Warto pamiętać, że chorzy z reguły nie lubią słuchać wykładów i długich tłumaczeń.
- Uzależnienie aktywności osoby chorej od Twoich wskazówek, może pozbawić ją chęci samodzielnego działania i odpowiedzialności za postępy w leczeniu.
- Zainteresowanie postępami samo w sobie jest dobre. Jednak zadawanie bliskiej osobie szeregu następujących po sobie pytań, jedno po drugim, w szybkim tempie – może powodować uczucie przytłoczenia. Daj jej możliwość swobodnej wypowiedzi.
- Nie przerywaj. Dzięki temu osoba chora z większym prawdopodobieństwem będzie chciała opowiedzieć o terapii, swoich postępach lub o problemach, z jakimi się obecnie zmaga.
- Nie wyręczaj osoby chorej we wszystkich czynnościach. Aby „wyleczyć” mózg trzeba wykonywać trudne zadania w powtarzający się sposób. Zapewnij odpowiednią przestrzeń do konsekwentnego osiągania samodzielności.
- Chwal nawet najmniejsze postępy. To bardzo motywuje do dalszego działania! Jeden krok więcej niż tydzień wcześniej – to duży sukces!
- Ogólnikowe stwierdzenia nie wspierają chorych w poprawie samopoczucia – mogą być wręcz denerwujące.
Pobierz pełną treść poradnika dla opiekuna, w której umieściliśmy dodatkowo konkretne wskazówki dotyczące formułowania wypowiedzi.
